مواد معدنی اصلی پر مصرف تحت عنوان ماکرو و مواد معدنی کم مصرف تحت عنوان میکرو نامیده می شوند. مقدار مصرف کم میکروالمانت ها برای حفظ سلامت کافیست.
ماکروالمانت
از ماکروها می توان به کلسیم،فسفر،منیزیم،سدیم،پتاسیم،کلر و سولفور اشاره کرد.
ماکروها در ساخت مواد معدنی مثل استخوان و پروتئین های ساختاری مصرف فراوان دارند. همچنین به عنوان کوفاکتور و کاتالیزور بسیاری از واکنش های داخل سلولی عمل می نمایند. مواد معدنی زمانی در محیط زیستی پلاسما (داخل بدن) قابل استفاده خواهند بود که به یون های مثبت(کاتیون) و یون های منفی (آنیون)تبدیل شوند. دراین صورت یون ها تعادل اسموتیک دو طرف غشائ پلاسمایی را بر قرار می سازند.به طور مثال باعث باز و بسته شدن کانال های یونی در غشاهای عصبی- عضلانی می شوند.
همچنین در دیواره عضلات صاف عروق می تواند باعث هموستاز و تشکیل ه خون و یا حفظ PH خون از طریق بنیان های بافری بی کربنات و فسفات شوند.
کاهش ماکرو ها در غذا منجر به بیماری خواهد شد. گرچه این بیماری ها بسیار نادر خواهند بود. اما کاهش این مواد معمولاً باعث بی اشتهایی و کاهش وزن می شود.
مصرف زیاد این مواد نیز خود به طور مستقیم گاهی اوقات باعث عوارض جانبی یا به صورت غیر مستقیم باعث مسمومیت خواهد شد.
میکروالامانت ها (مینرال ها)
مینرال ها(عناصر کمیاب) شامل آهن، منگنز،مس،ید و سلنیوم هستند. مقدار این مواد در جیره غذایی بسیار کم می باشند.اما بر عکس میزان کم آن، از اهمیت زیستی بالایی بر خوردار هستند و در ساختار مولکول هایی چون هموگلوبین،تیروکسین و بسیاری از کوفاکتورها وجود دارند.
به طور مثال کاهش یا کمبود آهن باعث کم خونی مزمن و تخلیه ذخایر بدن از آهن می شود. بعضی مواقع موادی در غذا وجود دارند که مانع جذب این مواد معدنی کم مصرف می گردد.
مثل افزایش کلسیم یا فسفات غذا که ممکن است فراهم زیستی موادی مثل روی،مس و سایر مینرال ها را کم کند.به طور مثال التهابات پوستی ناشی از کاهش روی در سگ هایی که از مواد غذایی دارای مینرال بالا ولی نا مرغوب تغذیه می شوند دیده می شود.
درباره این سایت